Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ "ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ"

Μόλις είχα τελειώσει και το τελευταίο βιβλίο του Πλάτωνα, τον  Γοργία. Έκανα ένα γενικό απολογισμό σ’ όλο το έργο για να δω τι είχα καταλάβει. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Το λιγότερο που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Πλάτωνα είναι ανόητος. Απορούσα γιατί του έδωσαν μια τόσο μεγάλη θέση στην Παγκόσμια Φιλοσοφία και  τον κατέταξαν μεταξύ των πρώτων φωτεινών πνευμάτων. Αφού είναι στριφνός, δύσκολος και ακατανόητος και για τους επίσημους σχολιαστές του ακόμα, πόσο μάλλον για έναν απλό αναγνώστη.
Είναι βέβαιο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Πλάτωνα, τους σχολιαστές και εμένα. Ο Πλάτωνας έγραψε, εμείς δεν τον καταλαβαίνουμε ή κάνουμε πως τον καταλαβαίνουμε.
Στην πρώτη περίπτωση λέμε ανόητο τον Πλάτωνα και τελειώνει η ιστορία. Στη δεύτερη παίρνουμε διπλώματα και δίνουμε διαλέξεις. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση ο Πλάτωνας να ξέρει τι γράφει και τι του γίνεται, οπότε ο χαρακτηρισμός του ανόητου φεύγει απ’ αυτόν και στοχεύει άλλον. Κι αυτός ο άλλος, καθώς φαίνεται, είμαι εγώ, που ενώ τον διάβασα δεν τον κατάλαβα.
Κρατούσα ακόμα τον Γοργία στα χέρια. Αποφάσισα να αρχίσω από το τέλος, να ξαναπεράσω από τα  ίδια σημεία μήπως και φωτιζόμουν περισσότερο. Ο κόπος μου πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πήγε χαμένος και σήμερα χαίρομαι γιατί πιστεύω ότι έδιωξα τον χαρακτηρισμό του «ανόητου» από πάνω μου.
Η μελέτη του Πλάτωνα με τα σύμβολα, τους μύθους και τις κρυπτογραφήσεις με οδήγησε σε αυτό που λέμε έμπνευση. Κι αυτή με τη σειρά της άνοιξε το δρόμο για το Δέντρο της Ζωής και τη κατανόηση του πλατωνικού έργου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα, πως Εγώ, ο άμεσος και ο ουράνιος κόσμος στροβιλιζόμαστε στο ρυθμό της κοσμικής αρμονίας. Μέσα από τον Πλάτωνα είδα την ενότητα του Σύμπαντος. Οι ακτινοβολίες του και τα δυναμικά του πεδία παρασύρουν στον  ξέφρενο ρυθμό τους όλα τα όντα μέχρι το τελευταίο άτομο της ύλης και τα συνδέουν σ’ ένα ζωντανό «Όν».
 Απ’ όλα τα έργα του Πλάτωνα πρέπει να τοποθετηθεί πρώτο στη σειρά Μελέτης ο Κρατύλος . Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα είδος κώδικα που μπορεί να βοηθήσει στην αποκρυπτογράφηση. Κρύβει όλες τις παραδόσεις του Σείριου  και φτάνει σε συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τις ορατές και τις αόρατες περιοχές του άστρου αυτού.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ «ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ»

                             

Στο  “Μυστικό Δείπνο” του Πλάτωνα εμφανίζεται ο Σωκράτης να μυείται στα Μυστήρια του Ήλιου-Υπερίωνα από τη Διοτίμα. Αν και παντρεμένος με κοινή θνητή έχει ανάγκη από τη βοήθεια της Διοτίμας για να μυηθεί στα Ερωτικά. Η Διοτίμα παίζει το ρόλο των αρχαίων Θυίαδων, Μαινάδων, όπως της Αγαύης, Ινούς, Σεμέλης, που “κομμάτιασαν” τον Πενθέα, τον Ακταίωνα κ.α. απαλλάσσοντας τους από το σαρκικό τομάρι τους. Χάρις σε αυτές φόρεσαν το ‘’Χρυσόμαλλο δέρας’’ και πέταξαν στον ουράνιο Όλυμπο.
Όπως λέει ο Σωκράτης : « Εκείνη μου αποδείκνυε… πως ούτε όμορφος είναι ο θεός- που έλεγα εγώ-ούτε αγαθός. Πώς το λες αυτό Διοτίμα; της είπα. Λοιπόν ο Έρωτας είναι άσχημος και κακός; Γιατί βλαστημάς; είπε. Ή νομίζεις πως όποιο δεν είναι όμορφο, είναι κατ’ ανάγκη άσχημο; Μη λες λοιπόν ότι αναγκαστικά, όποιο δεν είναι όμορφο είναι άσχημο, μήτε ότι όποιο δεν είναι αγαθό, είναι κακό. Έτσι και ο Έρωτας, επειδή ο ίδιος σου παραδέχεσαι ότι δεν είναι ούτε αγαθός ούτε όμορφος, μη φαντάζεσαι καθόλου πως πρέπει ναν άσχημος και κακός, αλλά και μεταξύ του αγαθού και του κακού, κάτι μεταξύ της ομορφιάς και της ασχήμιας. Κι όμως –είπα εγώ- όλοι το παραδέχονται πως είναι μεγάλος θεός. Λες , όλοι, όσoι δεν γνωρίζουν τα πράγματα- είπε- , ή κι εκείνοι που τα γνωρίζουν; » (202 BC).
Το ζευγάρι του Σωκράτη και της Διοτίμας φέρνει το θέμα του Έρωτα στον κόσμο που παρεμβάλλεται μεταξύ του Τριτόκοσμου της Γης και του Δευτερόκοσμου του Ήλιου-Σείριου. Ο κόσμος αυτός εκτός από το Μεσόκοσμο του Σείριου ( Ολύμπιοι, πρίγκηπες του Αέρα, Ήρωες κ.α.) περιλαμβάνει το ηλιακό μας Σύστημα κι έναν αριθμό δαιμόνων.
Πάνω στη  Γη μας κυριαρχεί ο Αρχιδαίμονας, το Απόλυτο Τρία, εκπόρευση από το Δέντρο της Ζωής του Σείριου. Είναι το φίδι της παράδοσης που βρίσκεται τυλιγμένο γύρω από το Δέντρο έτοιμο πάντα να ξεγελάσει κάποιο Αδάμ και Εύα. Το Απόλυτο Τρία ταυτίζεται με το Γενικό Νόμο της Γης και συγχέεται με τον Εωσφόρο.
Ο Μύστης και η ιέρεια πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δράση του απόλυτου Τρία για να φτάσουν στο Απόλυτο Δύο. Το πέρασμα από τις πύλες του Άδη θα γίνει μόνο όταν οι δυο τους με την ανώτερη Αγάπη του Σείριου επιτύχουν ένα «όν ερμαφρόδιτο», μια κοινή συνείδηση, σε δύο διαφορετικά σώματα.
Ο διάλογος μεταξύ Σωκράτη και Διοτίμας έχει σαν σκοπό να αποκαλύψει το ρόλο του «Μη Όντος» (Απολύτου Δύο) και του Απόλυτου Τρία.
Ο Σωκράτης, κρυπτογραφώντας τις δαιμονικές δυνάμεις, που ταιριάζουν άλλωστε στο σατανικό (σατυρικό) του παρουσιαστικό και τη μεγάλη του σοφία, θέτει το ερώτημα: « Τι μπορεί ναν’ ο έρωτας λοιπόν;». Από το στόμα της Διοτίμα πήρε την απάντηση: «Κάτι μεταξύ του θνητού και του αθανάτου».
Με τα λόγια αυτά προσδιορίζεται η φύση του Απόλυτου Δύο που είναι θεός αθάνατος από την Πρώτη Ουσία του θεού, αλλά και θνητός λόγω της υλοποιημένης μορφής του, ορατής στο Σύμπαν. Ως αθάνατος και θνητός μετέχει στους δύο κόσμους, το θεϊκό των πνευμάτων και τον υλικό των ανθρώπων. Η Διοτίμα αποκαλύπτει «Μεγάλος δαίμονας Σωκράτη. Και τούτο, γιατί όλο το γένος των δαιμόνων είναι μεταξύ θεού και θνητού». «Και ποιά εξουσία έχει το γένος αυτό;» -είπα γω- Να εξηγάη και να μετακομίζη στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς, εκείνων δηλαδή τις παρακλήσεις και τις θυσίες, και των άλλων τις διαταγές και τις αμοιβές για τις θυσίες, καθώς είναι ανάμεσα στα δύο μέρη γεμίζει το μεταξύ κενόν έτσι που το σύμπαν αυτό συνδέεται με τον εαυτό του σ’ ένα ενιαίο σύνολο» (203 Α).
Οι δαίμονες αυτοί που συνδέονται με την ευδαιμονία των ανθρώπων βοηθούν το έργο του Απόλυτου Δύο και των εφτά πλανητικών πνευμάτων (Αρχαγγέλων) και η ιεραρχία συνεχίζεται στον Πλούταρχο στους ήρωες και τους ανθρώπους. Ένας δαίμονας κι  ένας ήρωας μετέχουν στη θεϊκή σοφία αλλά και στις ανάγκες των θνητών. Οι δαίμονες, οι κατώτεροι θεοί και οι ήρωες έχουν ανάγκη από πόρους και διαύλους για την επικοινωνία τους ανάμεσα στα επίπεδα που διαμορφώνονται μέχρι το Σείριο.
Ο Σωκράτης λέει: «Αυτοί λοιπόν οι δαίμονες είναι πολλοί και κάθε λογής, κι ένας από αυτούς κι’ ο Έρωτας». Ο Έρωτας αυτός είναι το Απόλυτο Δύο, που εξουσιάζει το Απόλυτο Τρία και όλες τις σκοτεινές μορφές που συνδέονται με τον Άδη.
Αλλού λέει ο Πλάτωνας στην κρυπτογραφική γλώσσα του Σωκράτη: «Τίνος πατέρα και μάνας είναι»; Είπα γω. «Αυτό θα τραβήξη πιο μακριά να σ’το παραστήσω, είπε. Όμως θα σου το πω. Στα γενέθλια, που λες, της Αφροδίτης οι θεοί είχαν μεγάλο δείπνο και μαζί με τους άλλους θεούς ήταν κι ο γιός της Μήτιδος ο Πόρος. Μόλις τελείωσε το δείπνο, ήρθε η Πενία για να ζητιανέψει, όπως ήτανε φυσικό μια και γινότανε γενναίο φαγοπότι, και στεκότανε στη πόρτα. Τότε ο Πόρος μεθυσμένος από το νέκταρ – γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα το κρασί- μπήκε μέσα στο κήπο του Διός και βαρύς από το μεθύσι έπεσε και κοιμόταν. Τότε λοιπόν η Πενία, μέσα στην απορία της, πονηρεύτηκε να κάμει παιδί με τον Πόρο, κοιμάται μαζί του κι έπιασε τον Έρωτα. Να γιατί λοιπόν ο Έρως έχει γίνει της Αφροδίτης ακόλουθος και υπηρέτης γιατί πιάστηκε στα γενέθλια της, και να γιατί η αγάπη του σχετίζεται με την ομορφιά: γιατί η Αφροδίτη είναι όμορφη» (204 Α).
Ο λόγος βρίσκεται στο Σωκράτη που διατηρεί το διάλογο στο δαιμονικό κόσμο. Ο πρώτος δαίμονας, ο Συνοδός του Σείριου, περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο- Σείριο, που στις μυστικές δοξασίες έχει τον αριθμό 6 και τη λέξη κάλλος. Ο δαίμονας- Έρως ακολουθεί την θεότητα του κάλλους την Αφροδίτη (Αστάρτη, Σώθιδα).
Ο Μύθος του Πόρου και της Πενίας γενικεύει το θέμα του Έρωτα και στο ανθρώπινο επίπεδο. Ο πόρος είναι πέρασμα, διάβαση που ενώνει το θεϊκό και το γήινο κόσμο. Από το πέρασμα αυτό η Αθηνά-Ίσιδα έφερε το σπέρμα στη Γη, και αυτό το ίδιο πέρασμα πρέπει πάλι ο άνθρωπος αφού γίνει φίλος της Σοφίας, να ξαναγυρίσει στο Δημιουργό. Η πενία και η ασχήμια του Συνοδού, γίνεται χαρακτηριστικό των δαιμόνων και των φιλοσόφων, που αναζητούν το αιώνιο κάλλος, την αρετή. «Επειδή πάλι ο Έρως είναι γιός του Πόρου και της Πενίας, ιδού σε ποια τύχη έχει καταντήσει: Πρώτα- πρώτα, επειδή έχει τα φυσικά της μητέρας του, είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά όμορφος και τρυφερός- που νομίζει ο πολύς κόσμος- αλλά σκληρός και κακομοιριασμένος και ξυπόλυτος και άσπιτος, γιατί πάντα είναι χαμοσυγκύλιστος, δίχως στρωσίδια, κοιμάται έξω στο ύπαιθρο, κοντά στις πόρτες και μέσα στους δρόμους και συγκατοικεί πάντα με τη στέρηση. Σύμφωνα πάλι με τα φυσικά του πατέρα του, κυνηγάει τα ωραία και τα’ αγαθά, είναι αντρειωμένος και λεβέντης και ορμητικός, φοβερός κυνηγός σκαρώνοντας διαρκώς τεχνάσματα, διψάει για γνώση και ειν’ εφευρέτης της, φιλοσοφώντας σ’ όλη του τη ζωή, και είναι φοβερός γόης και μάγος και σοφιστής. Κι’ από φυσικού του δεν ειν’ ούτε αθάνατος ούτε θνητός, παρά στην ίδια ημέρα πότε ξεβλαστώνει και ζη όταν ευτυχίσει και πότε πεθαίνει μα πάλι ξανανασταίνεται, επειδή έχει το φυσικό του πατέρα του, κι εκείνο που κάθε φορά κερδίζει, πάντα του ξεφεύγει» (203 Ε).Ο θεός-δαίμονας που πεθαίνει κι ανασταίνεται ακολουθεί το παράδειγμα του πατέρα θεού.
Ο Αριστοφάνης που κρυπτογραφεί το Φάνη-Διόνυσο λέει: «ο Έρωτας είναι ο πλέον φιλάνθρωπος απ όλους τους θεούς, αφού είναι σύμμαχος των ανθρώπων και γιατρός σε κείνα τα πράγματα, που άμα γιατρευτούνε θα είναι η πιο μεγάλη ευτυχία στο ανθρώπινο γένος. Εγώ λοιπόν θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη δύναμη του σε σας και σεις θα τα διδάξετε στους άλλους» (189 D).
            Ο Πλάτωνας μας πληροφορεί ότι τα ιερά και οι βωμοί πάνω στη γη είναι αφιερωμένα σε άλλους θεούς εκτός από τον Έρωτα. «Οι άνθρωποι δεν έχουνε νιώσει καθόλου τη δύναμη του Έρωτα, γιατί, αν τη νιώθανε, θα του κάνανε ασφαλώς πάρα πολύ μεγάλα ιερά και βωμούς και θα του προσφέρανε πάρα πολύ μεγάλες θυσίες, κι όχι όπως τώρα, που δεν γίνεται τίποτα απ αυτά προς τιμήν του, ενώ έπρεπε να γίνεται και μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλο θεό» (189 D).
Πράγματι ο Έρωτας ακολουθώντας πάντα την Αφροδίτη εμφανίζεται μόνο σε μερικούς ναούς και σε λίγα έργα μυημένων καλλιτεχνών. Ο ΕΡΩΣ-Σείριος έπρεπε να μένει κρυμμένος στο μυστήριο και στο σκοτάδι.
Ο Αγάθωνας εξύμνησε τον Έρωτα κι ήρθε η σειρά του Σωκράτη: «Να , εγώ τουλάχιστο, νιώθοντας, πως δε θα μπορέσω ούτε κατά προσέγγιση να πω τίποτε όμορφο, από τη ντροπή μου παρά λίγο να το σκάσω, αν μπορούσα, από πουθενά. Και τούτο γιατί ο λόγος του μου θύμισε το Γοργία, ώστε κυριολεκτικώς είχα πάθει εκείνο που λέει ο Όμηρος, φοβόμουνα μήπως στο τέλος του λόγου του ο Αγάθων μου στείλει ενάντια στο λόγο μου την κεφαλή του Γοργία του δεινού ρήτορος και με κάμει πέτρα χωρίς φωνή» (198 C).
Στον Όμηρο βρίσκουμε τους στίχους:
«εμέ δε χλωρόν δέος ήρει μη μοι Γοργείην κεφαλήν δεινοί  πελώρου εξ Αίδος πέμψειεν αγαυή Περσεφόνεια ( Οδύσσεια .ραψ.λ. 633). Η ανάλογη έκφραση του Πλάτωνα είναι : «Γοργίου κεφαλήν δεινού λέγειν πέμψας» ( 198 C), που κρυπτογραφεί τη Γοργόνα τη Μέδουσα. Η Μέδουσα που συνδέεται με το Δέντρο της Ζωής του Ήλιου-Σείριου έρχεται να επαληθεύσει τα λόγια του Αγάθωνα για το θεό Έρωτα. Επίσης επαληθεύεται και ο σύνδεσμος του Αγάθωνα προς τον Έρωτα- Σείριο, το «Μη Όν». Το ζευγάρι Σωκράτη- Διοτίμα ρίχνει φως στο μυστήριο του μύστη που πρέπει να ακολουθείται από κάποια ιέρεια, του ιππότη και της Δέσποινας των λογισμών.